“Ποιος τη ζωή μας κυνηγά”

ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

ΣΥΝΑΥΛΙΑ 16 Νοεμβρίου ‘22

Με αγάπη ο Συμμαθητής.
Φίλες και φίλοι αναγνώστες θα κάνω μια προσπάθεια να σας μεταφέρω όσο καλύτερα
γίνετε τα συναισθήματά μου σαν θεατής, στη παράσταση – συναυλία “ποιος τη ζωή μας
κυνηγά” τη Τετάρτη 16 Νοεμβρίου στο αμφιθέατρο Μελίνα Μερκούρη στα πλαίσια του
εορτασμού για το Πολυτεχνείο.
Μια παράσταση- συναυλία που την δούλευαν πολλούς μήνες, ο Ηρακλής και τα παιδιά
του, η “Φιλική εταιρεία”, η μπάντα της “+οικίας” που άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά
όταν ο Οργανισμός, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Περιβάλλοντος του Δήμου μας
αποδέχτηκε την πρόταση του Συλλόγου για να συνδιοργανώσουν την εκδήλωση.
Οι μουσικοί που συμμετέχουν στη μπάντα, της +οικίας “Φιλική Εταιρεία” είναι:
Ο Ηρακλής Κοντός κιθάρα, φυσαρμόνικα, τραγούδι.
Ο Θέμης Κοντός μπουζούκι, κιθάρα, κρουστά, τραγούδι.
Η Ευθαλία Κοκορομύτη κανονάκι, τραγούδι.
Η Φιλίππα Κοκορομύτη τραγούδι.
Η Αναστασία Κατριβάνου τραγούδι.
Ο Δήμος Βατίστας τραγούδι.
Την επιμέλεια του προγράμματος έχει ο Ηρακλής Κοντός.
Στην αφήγηση η Μαρία Μπακέλλα.
Για την ιστορία σας αναφέρω, αλλά και για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την
αρχή, πριν από 49 χρόνια, το 1974 ήμουν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων, στη
πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου…δύναμη, παλμό αλλά και πολύ τρόμο, λόγω των ΜΑΤ,
ήμουν μόλις 16 χρονών.
Υπάρχει ο κίνδυνος (για να είμαι ειλικρινής) να έχω μια προκατάληψη, όσο αναφορά την
“αλήθεια” αλλά και την ποιότητα αυτής της παράστασης.
…Οφείλω να ομολογήσω ότι μου άρεσε πολύ ο τίτλος, “ποιος τη ζωή μας κυνηγά”, πόσο
ποιοτικός και πόσο αληθινός ακόμα και στις μέρες μας…
Κάτι φτερούγισε μέσα μου από την πρώτη στιγμή που μπήκα, εκείνο το απόγευμα, στο
Μελίνα Μερκούρη…
Έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια να βλέπουμε και να ακούμε πάνω-κάτω τα ίδια…,
συγκεκριμένα τραγούδια με συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης.
Σίγουρα μας γεμίζουν με συναισθήματα, μας ταξιδεύουν σ’ εκείνους τους καιρούς και σε
εκείνους τους αγώνες.
Όλοι μας όμως νοιώθουμε δέος και σεβασμό γι’ όλους αυτούς που αγωνίσθηκαν,
δίνοντας τη ζωή τους, για να πέσει η ΧΟΥΝΤΑ στην προσπάθεια να ζήσουμε ελεύθεροι.
Περάσαμε δύο ώρες υπέροχες στην μουσική – παράσταση, την Τετάρτη το βράδυ
παραμονή του Πολυτεχνείου.
Ένα μουσικό πρόγραμμα ποιοτικό και όχι κουραστικό, με πολλές εκπλήξεις, τραγούδια
ελληνικά και ξένα, που υμνούσαν τους αγώνες για την ελευθέρια, την ισότητα, την
ειρήνη. Εξαιρετική η ροή του
προγράμματος, που την ολοκλήρωσε η αφηγηματική διάσταση της υπέροχης Μαρίας
Μπακέλλα αλλά και τα καλογραμμένα κείμενα.

Η μουσική παράσταση ήταν χωρισμένη σε τρία μέρη
Ορατόριο, Επανάσταση, Ελπίδα.
Τι όμορφο ξεκίνημα και το τραγούδι που ακούγεται στο κατάμεστο Μελίνα Μερκούρη να
είναι
“Αχ χιλιάδες χέρια δίνουν χρώμα και νερό και τα δάκρυα μας, στάζουν αίμα και
πηλό μα τα παιδιά γελάνε και κρατούν χαρταετούς άγιο φως τα μεγάλα μάτια
τους. “
Την ίδια στιγμή ένα μικρό παιδί η Μυρτώ ( αυτό ήταν και το όνομα της γυναίκας, του Μίκη
Θεοδωράκη !!!) εμφανίστηκε από το βάθος της σκοτεινής αίθουσας κρατώντας ένα
αναμμένο κερί, το τοποθέτησε στο κέντρο της σκηνής.
Ταυτόχρονα όλοι οι μουσικοί εμφανίστηκαν κι ́ αυτοί με αναμμένα κεριά τα οποία
ακούμπησαν ευλαβικά στα κάγκελα ( όμοια μ ́ αυτά του Πολυτεχνείου) που υπήρχαν ως
σκηνικό στο πίσω μέρος της σκηνής, κάτι σαν προσευχή και κατάνυξη.
Πέντε νέα παιδιά και ο Ηρακλής τραγούδησαν όλο το βράδυ με ψυχή και ευαισθησία, το
ένοιωθαν βαθιά μέσα τους. Έτσι χωρίς να το καταλάβουμε γίναμε όλοι μια παρέα.
Η ιδέα ήταν του αγαπημένου μας Ηρακλή, να μαζέψει τα παιδιά, τούς νέους μουσικούς,
να δουλέψουν και να τραγουδήσουν στην εκδήλωση. Μαθητής την
εποχή της εξέγερσης, θυμάται, κουβαλάει μέσα του βιώματα από εκείνες τις μέρες.
Τα παιδιά το έκαναν δικό τους και εκείνο το βράδυ το μετέφεραν σε όλους εμάς εκεί σαν
να τα είχαν ζήσει πραγματικά.
Με πολλή ψυχή και συναίσθημα (κι εμείς μαζί τους), με την αθώα τους καρδιά και
τραγουδούσαν όλοι μαζί …όπως και τότε τη “Συγκέντρωση της ΕΦΕΕ”, “KNOCKIN’ on
the heavens”, “Blowin the wind Τσε – Γκεβάρα και άλλα.
Πηγαίνοντας σιγά σιγά προς το τέλος έγινε αναφορά στους καλλιτέχνες που με τη
μουσική και το τραγούδι τους σταμάτησαν επί της ουσίας το πόλεμο στο Βιετνάμ, Joan
Baez, Bob Dylan, Jane Fonda, Roberd Redford,Neil Young και άλλοι
Όπως ήταν φυσικό στο τέλος θέλαμε κι άλλα τραγούδια εν χορό…
Το eucore λοιπόν μας φύλαγε μια υπεροχή έκπληξη
Imagine και Αχ Ελλάδα σ ́ αγαπώ.
Συντονισμένοι απόλυτα, έδωσαν μια εξαιρετική παράσταση.
Περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη φορά που θα τους δούμε όλους μαζί.
Κι εμείς παρέα
Με αγάπη ο Συμμαθητής.